Poniedziałek przywitał mnie taką nieoryginalną myślą: nie mam czasu.
3 lata temu, kiedy Bombel był w wieku Dzidzi, czasu miałam aż nadto, i przeżywałam najlepszy czas swojego życia. Miałam mnóstwo czasu na tulenie Bombelka (jednocześnie z rozkoszą czytając kindelka), na długie spacery, na zabawy w godzinach aktywności. Ba! Dało się nawet ugotować obiad i co nieco posprzątać w domu. To było życie!
Teraz jest ciut inaczej. Przyjemnie śpi mi się z Dzidzią do 8-9 rano, ale potem następuje ten czas, który określiłam jako dramatyczny, a już wiem, o co Dzidzi chodzi. To jest czas, kiedy mówi "zabawiaj mnie Mamo", więc nie ma opcji jedzenia śniadanek czy sprzątania - pora wyciągnąć matę z zabawkami i bawić, bawić, bawić. Rozmawiać, śpiewać. I masować. Ten aktywny czas trwa około półtorej do dwóch godzin.
Potem jako aktywna Mama lubię iść na długi, dynamiczny spacer z wózeczkiem. Tylko, że potem trzeba po Bombla, a mam za punkt honoru przyjęte, aby po żłobku miał też przyjemny czas z Mamą - czy to na placu zabaw, czy w domu. Całe szczęście, że Lidlomix sam robi zupę w tak zwanym międzyczasie, kiedy wracamy - jest już gotowa.
Bombel jest dość atencyjny i zrobił wczoraj aferę, że to nie Mama ma iść szykować placki na kolację, a Tata, a Mama ma robić z nim konstrukcje z klocków. Serio ciężko było mi się wyrwać do kuchni. No ale kolacja podana - i już pora kończyć dzień i iść spać. Dodam, że jakoś dziwnym trafem, jak mnie nie ma - Bombel wspaniale zasypia z Tatą, ale jak ja się krzątam czy jestem w łazience, to nie ma takiej opcji. Mama musi być obok.
Efekt?
Albo czysty dom, albo spacer. Póki co jeszcze wciąż w hierarchii nieco wyżej stoi u mnie aktywność fizyczna niż porządki, ale czuję, że pomału to się zmienia. Czy to starość?
Monday greeted me with this unoriginal thought: I don't have time.
3 years ago, when Bombel was Baby's age, I had more than enough time and I was having the time of my life. I had a lot of time to cuddle Bombelek (while reading with delight on my Kindle), for long walks, and for playing during active hours. Bah! It was even possible to cook dinner and clean the house a bit. That was life!
It's a bit different now. I sleep nicely with Baby until 8-9 in the morning, but then comes the time that I described as dramatic, and I already know what Baby is talking about. This is the time when he says "entertain me Mom", so there is no option of eating breakfast or cleaning - it's time to pull out the mat with toys and play, play, play. Talk, sing. And massage. This active time lasts approximately one and a half to two hours.
Then, as an active mother, I like to go for long, dynamic walks with the stroller. But then you have to get Bombla, and I make it a point of honor for him to have pleasant time with his mother after nursery - either on the playground or at home. Fortunately, Lidlomix makes the soup itself in the so-called meantime, when we return - it is already ready.
Bombel is quite attentive and yesterday he made a big deal about the fact that Mom shouldn't go to prepare pancakes for dinner, but Dad and Mom should make constructions out of blocks with him. It was really hard for me to get to the kitchen. Well, dinner is served - and it's time to end the day and go to bed. I will add that, strangely enough, when I am not there, Bombel falls asleep with Dad wonderfully, but when I am busy or in the bathroom, this is not an option. Mom has to be there.
Effect?
Either a clean house or a walk. For now, physical activity is still a bit higher in my hierarchy than cleaning, but I feel that this is slowly changing. Is it old age?
_This report was published via Actifit app ([Android](https://bit.ly/actifit-app) | [iOS](https://bit.ly/actifit-ios)). Check out the original version [here on actifit.io](https://actifit.io/@asia-pl/actifit-asia-pl-20240528t102931975z)_
