Recently, the second season of Taylor Sheridan's next series ended. We would have received it earlier, but there were implementation problems. The series was a victim of the Hollywood strikes, but Paramount didn't feel it as much as Netflix did in the case of Stranger Things (this series is just unlucky! Covid, protests, other problems). The bigger problem was Stallone's behavior (and Sheridan's alleged passivity in solving the problems he started) during the making of Season 2. On the one hand, I understand (to some extent) why he complains about the modern generation of actors and people, but on the other hand, boorishness should not be accepted. I know that working with people who are called snowflakes can be problematic (it's not just my opinion, employers all over the world complain about it), but work is work. Everyone wants to do their own thing, earn money and relax, not get angry unnecessarily. Especially since the Actors' Guild found his behavior unacceptable and therefore wanted to suspend Stallone and stop the production of the second season. From what I read in this news, it's very rare and you have to really go overboard to piss them off.
That said, the second season is better than the first. The script is more serious, the characters and their behavior/reactions are more consistent with the atmosphere and events. It's not at the level of Lioness or Bosch (I HIGHLY recommend both series!), but it's definitely better. The previous one was too loose. Too often I felt like I was watching a parody created for TikTok by a teenager who watched gangster movies. Watching this season, it seems to me that the creators placed the emphasis better. There are still funny and embarrassing actions, but they are not forced wherever possible.
A brief reminder of the plot - one of New York's legendary gangsters was imprisoned for 25 years for a crime he did not commit. After serving his sentence, Dwight "The General" Manfredi visits the leader of the New York Mafia to receive a reward for his silence. The boss has already filled all the lucrative positions that he can't move without starting an internal war, so he sends his former right-hand man to the Bible Belt. Specifically, Tulsa, the second largest city in the state of Oklahoma. This is an area of the US that is poorer than the rest. If I remember correctly, this is due to the closure of equipment and ammunition factories after World War 2 and the economic changes resulting from its end. The second season is a continuation of the first. Not in a direct way, but no more than a week passed between these episodes. Dwight is still making good money in a place that is supposedly not suitable for it. Moreover, he sees further opportunities to increase his wealth. Where there is money, there are problems. As the marijuana market expands, new rivals have emerged. What's more, the Oklahoma mafia sees the General's success and wants to put him out of business or at least get a share of the business. Old friends also have some plans for their veteran.
I also see improvement in the characters and their relationships. I can't praise everyone, because, for example, Bodhi (the owner of a marijuana store) was presented more interestingly in S1, but the change is noticeable in most of them. Dwight jokes less often and we see his more serious side more often. Although he is a gentleman, when it comes to conducting business, defending his people or setting rules, he is deadly serious. I really liked the scenes where Sly gets serious. He may already be a grandfather who only resembles Rocky / Rambo visually, but his charisma and self-confidence remain unchanged. I'm not surprised that the women he flirts with are as into him as the best Chad in town. Dialogues between mafiosi are more like conversations between serious people than between teenagers pretending to be gangsters. Speaking of which, the storyline of Tyson and his relationship with his parents is no longer associated so much with raising a wayward son. The General's driver is still immature and unsure of his choices, but I finally see a real intergenerational conflict. A father who doesn't know how much the world has changed since he lost his youth and a son who doesn't know life yet and takes it too lightly. I still can't rate Domenick Lombardozzi (son of Dwight's old friend) positively, but this time thanks to Reacher I know he's a good actor. I know he had to act like that because that's the script he got, but after what I saw in season 2 of Reacher, I had slightly higher expectations. It's a pity that Taylor Sheridan didn't develop his character, because Domenick plays the tough man just as well as Sly. What's more, in Reacher he worked with Alan Ritschon, who is a few cm shorter than Dolph Lundgren (about 15 cm, it's hard to judge because I don't know how tall Dolph was in prime time), but equally great. And I saw two such blocks live and I know that the sight itself makes you feel fear.
My favorite thing about this season is actor Frank Grillo. When I read the news that Sherdian had hired this actor, I knew I would get specific scenes with him and between him and Sly, and I was absolutely not disappointed! Frank has a great face for playing motherfuckers and thugs - you just look at him and know better than to piss him off. He is extremely convincing in this. Besides, he doesn't even have to gesticulate - he just needs to put on the right face, say a few words, and the person immediately softens and says "yes, sir." I just hope that Taylor has a plan for his plot development, because I wouldn't want him to repeat his Yellowstone mistake here. Even though I highly praise this series, in some aspects it is too formulaic (a similar case to the One Piece anime - a well-written comic book that is surprisingly repetitive in some aspects). In this case, the thing is that the Duttons' enemies are too similar to each other in every area. Both in terms of creations and their importance for the entire season.
As for the rest of the things, it's hard for me to say anything more about the new season. It's simply a successful continuation of the previous one. The series didn't blow me away, and I can't say it's as good as the ones I mentioned at the beginning of the text (and Yellowstone), but it gives us a lot of fun. Because I watch it with my girlfriend, we both really like Sheridan's imagination and hand in creating the script.
Niedawno temu zakończył się drugi sezon kolejnego serialu Taylora Sheridana. Dostalibyśmy go wcześniej, ale były problemy realizacyjne. Serial był ofiarą strajków w Hollywood, ale Paramount nie odczuł tego tak bardzo, jak Netflix w przypadku Stranger Things (ten serial dopiero ma pecha! Covid, protesty, inne problemy). Większym problemem było zachowanie Stallone'a (oraz rzekoma pasywność Sheridana w rozwiązywaniu problemów, które zaczął) podczas tworzenia 2 sezonu. Z jednej strony rozumiem (do pewnego stopnia), czemu narzeka na współczesne pokolenie aktorów i ludzi, ale z drugiej nie powinno się akceptować buractwa. Ja wiem, że praca z ludźmi, których określa się płatkami śniegu bywa problematyczna (to nie tylko moja opinia, pracodawcy na całym świecie na to narzekają), ale praca to praca. Każdy chce zrobić swoje, zarobić i odpocząć, a nie się niepotrzebnie wkurzać. Tym bardziej, że Gildia aktorów uznała jego zachowania za niedopuszczalne, a co za tym idzie, chcieli zawiesić Stallone'a i wstrzymać produkcję drugiego sezonu. Z tego co czytałem w tym newsie, to bardzo rzadko się to zdarza i trzeba naprawdę przesadzić, by ich wkurzyć.
To powiedziawszy, drugi sezon jest lepszy od pierwszego. Scenariusz jest poważniejszy, postacie i ich zachowania / reakcje są bardziej spójne z klimatem i wydarzeniami. Nie jest to poziom Lioness, czy Bosch (oba seriale BARDZO polecam!), ale jest zdecydowanie lepiej. Poprzedni był zbyt luźny. Zbyt często miałem wrażenie jakbym oglądał parodię stworzoną na potrzeby TikTok przez nastolatka, który naoglądał się filmów gangsterskich. Oglądając ten sezon, wydaje mi się, że twórcy lepiej rozłożyli akcenty. Nadal zdarzają się śmieszno-żenujące akcje, ale nie są wciskane na siłę, gdzie się tylko da.
Krótkie przypomnienie fabuły - jeden z legendarnych gangsterów Nowego Yorku, trafił do więzienia na 25 lat za zbrodnię, której nie popełnił. Po odbyciu wyroku, Dwight "Generał" Manfredi odwiedza lidera Nowojorskiej mafii, by otrzymać nagrodę za milczenie. Szef obsadził już wszystkie lukratywne stanowiska, których nie jest w stanie ruszyć bez rozpoczynania wewnętrznej wojny, więc wysyła swoją dawną prawą rękę na Bible Belt. Konkretniej Tulsy, drugiego największego miasta stanu Oklahoma. Jest to obszar USA, który jest biedniejszy od pozostałych. Jeśli dobrze pamiętam, wynika to z zamknięcia fabryk sprzętu i amunicji po 2 wojnie światowej i zmian gospodarczych wynikających z faktu jej zakończenia. Drugi sezon jest kontynuacją pierwszego. Nie w sposób bezpośredni, ale między tymi odcinkami nie minęło więcej czasu niż tydzień. Dwight ciągle zarabia fajne pieniądze w miejscu, które rzekomo się do tego nie nadaje. Mało tego, dostrzega kolejne okazje do pomnożenia swojego majątku. Tam gdzie są pieniądze, tam pojawiają się też problemy. Rynek marihuany poszerza się, więc pojawili się nowi rywale. Co więcej, mafia z Oklhahomy widzi sukcesy Generała i chce go wygryźć z interesu lub przynajmniej dostać udział w interesach. Również starzy znajomi mają pewne plany względem swojego weterana.
Dostrzegam poprawę również u postaci i w ich relacjach. Nie mogę pochwalić każdego, bo np. Bodhi (właściciel sklepu z marihuaną) zostali ciekawiej przedstawieni w S1, ale zmiana jest odczuwalna u większości z nich. Dwight rzadziej żartuje, częściej widzimy jego poważniejszą stronę. Mimo, że jest człowiekiem o łagodnym uosobieniu, to gdy przychodzi do prowadzenia interesów, bronienia swoich ludzi lub ustalania zasad, jest śmiertelnie poważny. Bardzo podobały mi się sceny, w których Sly nabiera powagi. Może jest już dziadkiem, który przypomina Rocky'ego / Rambo jedynie wizualnie, ale jego charyzma i pewność siebie pozostały bez zmian. Nie dziwię się, że kobiety z którymi flirtuje, są na niego nakręcone jak na najlepszego Chada w mieście. Dialogi między mafiozami bardziej przypominają rozmowy między poważnymi ludźmi niż nastolatkami udającymi gangsterów. Skoro o tym mowa, wątek Tysona i jego relacja z rodzicami, nie kojarzy już się tak bardzo z wychowywaniem krnąbrnego syna. Kierowca Generała nadal jest niedojrzały i niepewny swoich wyborów, ale w końcu widzę realny konflikt międzypokoleniowy. Ojca który nie wie, jak bardzo zmienił się świat odkąd stracił młodość i syna, który jeszcze nie zna życia i podchodzi do niego zbyt lekko. Nadal nie mogę pozytywnie ocenić Domenick Lombardozzi (syna dawnego przyjaciela Dwighta), ale tym razem dzięki Reacherowi wiem, że to dobry aktor. Wiem, że musiał tak zagrać, bo taki dostał scenariusz, ale po tym co zobaczyłem w 2 sezonie Reachera, miałem nieco wyższe wymagania. Szkoda, że Taylor Sheridan nie rozwinął jego postaci, bo Domenick wciela się równie dobrze w twardego mężczyznę, co Sly. Mało tego, w Reacher współpracował z Alanem Ritschonem, który jest parę cm niższy niż Dolph Lundgren (około 15 cm, trudno ocenić bo nie wiem, jak wysoki był Dolph w prime time), ale za to równie wielki. A widziałem dwa takie kloce na żywo i wiem, że sam widok sprawia, że można poczuć strach.
Moją ulubioną zaletą tego sezonu jest aktor Frank Grillo. Jak przeczytałem news o tym, że Sherdian zaangażował tego aktora, to wiedziałem że dostanę konkretne sceny z nim oraz między nim, a Sly'em i się absolutnie nie rozczarowałem! Frank ma świetną twarz do grania skurwysynów i bandytów - po prostu patrzysz na niego i wiesz, że lepiej go nie wkurwiać. Jest w tym wybitnie przekonywujący. Zresztą, nawet nie musi gestykulować - wystarczy że przyjmie odpowiednią minę, powie parę słów, a człowiek momentalnie mięknie i mówi "tak jest proszę Pana". Mam jedynie nadzieję, że Taylor ma plan na rozwój jego wątku, bo nie chciałbym, by powtórzył tutaj swój błąd z Yellowstone. Mimo że bardzo chwalę ten serial, to w pewnych aspektach jest zbyt schematyczny (podobny casus co anime One Piece - świetnie napisany komiks, który w pewnych aspektach jest zadziwiająco powtarzalny). W tym przypadku chodzi o to, że wrogowie Duttonów są do siebie zbyt podobni w każdym obszarze. Tak pod względem kreacji, jak i ich znaczenia dla całego sezonu.
Jeśli chodzi o resztę rzeczy, trudno mi powiedzieć coś więcej o nowym sezonie. To po prostu udana kontynuacja poprzedniego. Serial nie zwalił mnie z nóg, nie mogę też powiedzieć, że jest równie dobry co te, które wymieniłem na początku tekstu (oraz Yellowstone), ale daje nam dużo frajdy. Nam, bo oglądam z dziewczyną, oboje bardzo lubimy wyobraźnię i rękę Sheridana w kwestii tworzenia scenariusza.