A semi-dark space in one of the streets of Warredand and the light gleam that can be seen from behind the windows of some houses.
Narrator:
"In the land of Warredand, there lived a woman who was nicknamed the Lady of Light. She had many magical abilities and had managed to use her powers only in the good way with years of meditation. Because of her existence, monsters and evil creatures of darkness didn't dare to come close to Warredand and the people lived in complete safety and peace."
At this moment, someone appeared from an invisible place and looked at the narrator, a look which contained a mixture of sarcasm and reproach.
"Safety? Peace? These words are like a joke in Warredend. Yes, it's true that evil creatures don't dare to come near here, but it's not because of the light, but because of the other monsters that rule this land. "
Narrator:
"What strange words you speak, you stranger! I have seen the Lady of Light up close. She is full of goodness and purity."
"She is a devil in the form of an angel who feeds on people's misery and deceives them with her words and says that suffering brings them closer to the source of light."
"And is it otherwise?"
"Suffering leads to darkness. How can people focus on the evolution of their souls when their bodies are starving?"
Narrator put his hand on his chin and thought for a moment. Then he turned the stranger upside down and said:
"Who are you, the stranger who speaks troublesome words?"
"My name is Rayner, a warrior mage nicknamed the Prince of Darkness."
After hearing these sentences, the color jumped from the narrator's face.
"Oh, Refuge in God! Rayner, the Prince of Darkness, the one they ordered to arrest. If I'm seen with this rebellious outlaw, bad things will happen to me. I must leave this place immediately."
And he hurriedly left that street, leaving Rayner alone with the readers. Rayner turned to the readers and said:
"I must tell you that I have a plan in mind. A plan that can save not only myself but also the lovely people of Warredand. Do you want to know what? Follow me."
And he passed the streets one by one until he reached the small and simple hut where Lacoya, the lady of light, lived. Rayner knelt in front of the hut door and called Lacoya in a sad and tearful tone:
"Lacoya, O lady of light. A poor creature is lost and abandoned in this darkness, and now its eyes are on you."
Hearing his voice, Lacoya thought that one of the poor people had come there to ask her for help, so she took some money and food and left the hut, but her eyes widened in surprise when she saw Rayner.
"The prince of darkness? That vile criminal? The one who tricks people into rebelling against the light and joining the darkness?"
Rayner bowed his head and said in an embarrassed tone.
"Yes, it's me, Rayner, the vile Prince of Darkness."
And then he raised his head and continued:
"But I am sorry for what I have done and I have come here to ask you to forgive me."
Lacoya said coldly.
"You have come to my door in vain. It is the people who should forgive you, not me. Tomorrow, appear among them and ask for their forgiveness."
"But if I do, the government agents will arrest me."
"Yes, you don't expect to be honored, do you?"
"My lady, they will most likely execute me after my trial."
"You must pay for your evil deeds."
"Yes, that's true. But I was hoping that I could survive and serve people like you so that the dark deeds on my record would be replaced by good deeds."
Lacoya looked at Rayner's sad, tearful and beautiful face and thought to herself that the Prince of Darkness had many abilities and it would not be in Warrdand's best interest to execute him.
"Maybe I can save you from death."
Joy and hope shone in Rayner's eyes.
"My lady, if you do, I will be eternally grateful of you."
"I plan to go to Redush Mountain tonight and retrieve a magical seed hidden in its heart, a seed that can save our people from starvation. There is a powerful monster hidden in Redush, and if you can help me defeat it and prove your worth in this mission, you will most likely not be executed."
Rayner agreed to go with Lacoya to Redush Mountain and help her fight the monster. The two of them went to Redush together, they fought with the half-monsters who were the offspring of the great monster, and defeated each one of them, and in this way, the heart of Lacoya, the lady of light, was gradually captured by Rayner, the prince of darkness, and in her mind she imagined that they would succeed in this mission, that the authorities would overlook Rayner's past mistakes, and that she would marry Rayner and that they would work together to achieve their lofty goals.
As Lacoya was in sweet dreams, the great monster appeared in front of them and attacked them. Lacoya and Rayner fought it with all their might and finally managed to destroy it, but Rayner was badly injured and fell to the ground as blood was flowing from his body.
Lacoya immediately walked over to him, sat down and placed his head on her lap, looking at him with teary eyes, and Rayner, who wasn't really hurt and was only pretending, his heart pounded in his chest and he thought to himself that the promised moment had finally arrived.
"My lady, I'm glad I came on this mission with you and was able to atone for my past misdeeds to some degree. Now I can die in peace."
Tears welled up in Lacoya's eyes.
"No, don't say these words. I will not let you die."
And she began to transfer her life force into Reyner's body and continued this until her body became weak and she fell to the ground half unconscious. At this moment, Rayner stood up and let out a triumphant laugh.
"Lady of Light! I never thought it would be so easy to trick you."
Lacoya stared at him in disbelief.
"Was this all just a plan?"
"Yes, and now I will take the magic seed and offer it to the people, and because of the service I have done, the authorities will no longer dare to execute me. I will also leave you here to die and rot. I hope one day the rest of your accomplices will also suffer this fate."
And he turned his face and left Lacoya, whose body and soul were broken.
شاهزاده ی تاریکی و بانوی نور
فضایی نیمه تاریک در یکی از خیابان های واردند و کورسوی نوری که از پشت پنجره های بعضی از خانه ها دیده می شود.
راوی:
"در سرزمین واردند زنی می زیست که ملقب به بانوی نور بود. او توانایی های جادویی بسیاری داشت و موفق شده بود با سال ها مراقبه قدرت های خودش را تنها در راه نیک به کار گیرد. به خاطر وجود او هیولاها و موجودات شرور تاریکی جرات نداشتند به واردند نزدیک شوند و مردم در امنیت و آرامش کامل به سر می بردند."
در این لحظه شخصی از نقطه ای ناپیدا ظاهر شد و نگاهی به راوی انداخت که ترکیبی از کنایه و سرزنش در آن دیده می شد.
"امنیت؟ آرامش؟ این واژه ها در واردند حکم یک لطیفه را دارند. بله، این درست است که موجودات شرور جرات ندارند به این جا نزدیک شوند، اما دلیلش وجود نور نیست، بلکه وجود هیولاهایی دیگر است که بر این سرزمین فرمانروایی می کنند."
راوی:
"چه سخنان عجیبی می گویی، ای غریبه! من بانوی نور را از نزدیک دیده ام. او سراسر نیکی و پاکی است."
"او شیطانی در قالب یک فرشته است که از بدبختی مردم تغدیه می کند و با حرف های خود آن ها را فریب می دهد و می گوید زجر کشیدن آن ها را به منبع نور نزدیک می کند."
"و آیا غیر از این است؟"
"زجر کشیدن انسان را به تاریکی سوق می دهد. مردم چه طور می توانند بر تکامل روحشان تمرکز کنند، وقتی جسم هایشان از شدت گرسنگی در حال عذاب است؟"
راوی دستش را روی چانه اش گذاشت و لحظاتی به فکر فرو رفت. بعد سر تا پای غریبه را برانداز کرد و گفت:
"راستی تو که هستی، ای غریبه ای که سخنان دردسرساز به زبان می آوری؟"
"نام من راینر است، جادوگر مبارزی که ملقب به شاهزاده ی تاریکی است."
با شنیدن این جملات رنگ از صورت راوی پرید.
"اوه، پناه بر خدا! راینر، شاهزاده ی تاریکی، همان کسی که دستور دستگیری او را داده اند. اگر مرا با این یاغی شورشگر ببینند، اتفاقات ناگواری برایم می افتد. باید فورا این جا را ترک کنم."
و با عجله آن خیابان را ترک کرد و راینر را با خواننده ها تنها گذاشت. راینر رو به خواننده ها کرد و گفت:
"باید به شما بگویم که نقشه ای در سر دارم. نقشه ای که نه تنها خودم بلکه می تواند مردم نازنین واردند را هم نجات دهد. دوست دارید بدانید چه؟ مرا دنبال کنید."
و خیابان ها را یکی یکی پشت سر گذاشت تا به کلبه ی کوچک و ساده ای رسید که محل زندگی لاکویا، بانوی نور بود. راینر مقابل در کلبه زانو زد و با لحنی مغموم و اشک آلود لاکویا را صدا زد:
"لاکویا، ای بانوی نور. موجود بیچاره ای در این تاریکی گم گشته و رها شده و حالا چشم امیدش به توست."
لاکویا با شنیدن صدای او تصور کرد یکی از فقیران به آن جا آمده تا از او طلب کمک کند و مقداری پول و غدا برداشت و از کلبه خارج شد، ولی با دیدن راینر چشمانش از تعجب گشاد شد.
"شاهزاده ی تاریکی؟ آن جنایتکار پلید؟ همان کسی که مردم را فریب می دهد تا علیه نور طغیان کنند و به تاریکی بپیوندند؟"
راینر سرش را خم کرد و با لحنی شرمنده گفت:
"بله، این من هستم، راینر، همان شاهزاده ی پلید تاریکی."
و بعد سرش را بالا گرفت و ادامه داد:
"ولی من از کرده های خود پشیمانم و به این جا آمده ام تا از شما بخواهم مرا ببخشید."
لاکویا با لحنی سرد گفت:
"بیهوده به در خانه ی من آمده ای. این مردم هستند که باید تو را ببخشند، نه من. فردا در میان آن ها ظاهر شو و از آن ها طلب بخشش کن."
"ولی اگر این کار را انجام دهم، ماموران دولت مرا دستگیر خواهند کرد."
"بله، انتظار نداری که از تو تجلیل کنند؟"
"بانوی من، به احتمال زیاد مرا بعد از محاکمه اعدام خواهند کرد."
"تو باید تقاص کارهای پلیدت را پس بدهی."
"بله، این درست است. ولی من امیدوار بودم که بتوانم زنده بمانم و مثل شما به مردم خدمت کنم تا اعمال سیاهی که در کارنامه ام ثبت شده با کارهای نیک جایگزین شود."
لاکویا به چهره ی نادم، اشک آلود و زیبای راینر نگاه کرد و با خودش فکر کرد که شاهزاده ی تاریکی توانایی های بسیاری دارد و اعدام کردن او به نفع واردند نیست.
"شاید من بتوانم تو را از مرگ نجات دهم."
شادی و امید در چشمان راینر درخشید.
"بانوی من، اگر این کار را بکنید، تا ابد سپاسگزار شما خواهم بود."
"من قصد دارم امشب به کوهستان ریدوش بروم و یک بذر جادویی را که در قلب آن پنهان شده، به دست آورم، بذری که می تواند مردممان را از گرسنگی نجات دهد. در ریدوش هیولایی قدرتمند پنهان شده و اگر تو بتوانی در این ماموریت به من کمک کنی او را شکست دهم و شایستگی خود را به اثبات برسانی، به احتمال زیاد اعدام نخواهی شد."
راینر موافقت کرد که با لاکویا به کوهستان ریدوش برود و او را در مبارزه با هیولا یاری کند. آن دو با یکدیگر به ریدوش رفتند، با نیمچه هیولاهایی که نوچه های هیولای اعظم بودند، جنگیدند و تک تک آن ها را شکست دادند و در این مسیر قلب لاکویا، بانوی نور کم کم به اسارت راینر، شاهزاده ی تاریکی درآمد و او در ذهنش تصور کرد که آن ها این ماموریت را با موفقیت پشت سر خواهند گذاشت، مقامات از خطاهای گذشته ی راینر چشم پوشی خواهند کرد و او با راینر ازدواج خواهد کرد و با یکدیگر برای رسیدن به اهداف والایشان تلاش خواهند کرد.
همان طور که لاکویا در رویاهای شیرین سیر می کرد، هیولای اعظم مقابلشان ظاهر شد و به آن ها حمله کرد. لاکویا و راینر با تمام توان خود با آن جنگیدند و بالاخره موفق شدند ان را نابود کنند، ولی راینر به شدت زخمی شد و همان طور که خون از بدنش جاری بود، روی زمین افتاد.
لاکویا فورا به سمتش رفت، روی زمین نشست و سر او را روی پاهای خودش گذاشت و با چشمان اشک آلود به او نگاه کرد و راینر که در واقع آسیب چندانی ندیده بود و تنها داشت وانمود می کرد، قلبش در سینه اش به تپش درآمد و با خودش فکر کرد که بالاخره لحظه ی موعود رسیده است.
"بانوی من، خوشحالم که با شما به این ماموریت آمدم و توانستم اعمال پلید گذشته ام را تا حدی جبران کنم. حالا می توانم با خیال آسوده بمیرم."
اشک در چشمان لاکویا جمع شد.
"نه، این حرف را نزن. من نمی گذارم تو بمیری."
و شروع کرد به انتقال نیروی زندگی خودش به بدن راینر و این کار را آن قدر ادامه داد که سستی بر بدنش چیره شد و نیمه بیهوش روی زمین افتاد. در این لحظه راینر از جایش بلند شد و خنده ی پیروزمندانه ای سر داد.
"بانوی نور! اصلا فکر نمی کردم فریب دادن شما این قدر آسان باشد."
لاکویا با ناباوری به او خیره شد.
"تمام این ها فقط یک نقشه بود؟"
"بله و حالا من بذر جادویی را برمی دارم و آن را به مردم تقدیم می کنم و با وجود خدمتی که انجام دادم، مقامات دیگر جرات نخواهند داشت مرا اعدام کنند. تو را نیز در این جا رها می کنم تا بمیری و جنازه ات بپوسد. امیدوارم روزی بقیه ی همدستانت نیز به این سرنوشت دچار شوند."
و رویش را برگرداند و لاکویا را که جسم و روحش در هم شکسته بود، به حال خود رها کرد.
